از خود نوشتن

تا جایی که یادم می آید بیشتر از اینکه خوشحال یا ناراحت یا هر چیزی باشم، متعجب بوده ام. متعجب بوده ام از آدم ها، در هر برهه ای از زمان هم یک دسته ی خاص. زمانی متعجب بودم از آدم هایی که می خواهند با پررنگ کردن بدی های دیگران، خودشان را خوب نشان دهند، و حتی متعجب از آن هایی که پای حرف آن آدم ها می نشینند و تصدیقشان هم می کنند. دسته ی دومی که از آن ها متعجب شدم آن هایی بودند که می دیدم پشت سر بقیه چه حرف ها که نمی زنند ولی جلویشان تا زانو خم می شدند. از آدم های زیادی متعجب شدم. از مردمی که توی فیس بوک و توییتر و وبلاگ و اینستاگرام طرفدار عدالت و آزادی و حقوق بشر بودند و هشتگ اشو می زدند و شعرهای فروغ خوان بودند و مارکز و نیچه و داستایوفسکی می شناختند ولی همان مردم توی خیابان با هر حادثه ی تلخی سلفی می گرفتند و به خانم ها تیکه های جنسیتی می انداختند و حقوق شهروندی بلد نبودند.

حالا در این برهه از زمان متعجبم از آدم هایی که خوشبختی و آرامش را از خود دریغ می کنند، همان هایی که با کوچکترین دلیلی دلشان را عزادار می کنند و آن هزار و یک دلیلی که بهشان آرامش می دهد را نمی بینند. متعجبم از آدمهایی که حفظند راه را ولی قدم نمی گذارند در آن.