از خود نوشتن

یکی از بلاگر هایی که همیشه وبلاگش را دنبالش میکنم پستی نوشته در رابطه با سوگواری آنلاین، منظور همان آدم هایی ست که وقتی عزیزی را از دست میدهند می آیند و سریع پست میگذارند. چطور ممکن است این اتفاق بیفتد؟ با چه نیتی؟ که بگوییم مثلا سوگواریم؟ عزا داریم؟

من ولی به این فکر کردم که مرگ عزیز را نه، کلا هر غمی را برای چه به اشتراک میگذاریم؟ برای چه نشان میدهیم؟ برای آنکه کسی ببیند و دل داری مان بدهد؟ تسلای روحمان شود؟ اینقدر مصنوعی آخر؟ خودمان میخواهیم آدم ها را بشانیم پای درد دلمان؟

فراتر از این حتی. هیچ وقت آدم هایی که قبل از تولدشان اعلام میکنند که تولدم چند روز اینده است و روز تولدشان عکس پروفایلشان عوض می شود که " امروز تولدمه" را درک نکرده ام. این را میگذاریم که بفهمند و بیایند بهمان تبریک بگویند و بعد خوشحال شویم که به یادمان بوده اند؟ اصل سالروز تولد مگر به خاطر همین نیست که عزیزانمان به این بهانه یادمان بکنند و ابراز خوشحالی کنند بابت بودنمان؟ حالا خودمان بیاییم یاداور شویم که تولد من است، به یاد من باش؟؟!

دیوانه کننده اند به خدا این مردم.