از خود نوشتن

من یک آدم اشتباهی هستم. منظورم از این حرفم دقیقا این است که روزی که یک نفر داشت کارخانه ی دنیا سازی اش را راه می انداخت، یکهو حواسش به ریشه ی گوشه ی ناخنش پرت شد و درحالی که داشت با دندانش ریشه را می کند، مرا به جای اینکه بیندازد توی سبد مواد اولیه ی مرغِ دریایی انداخت توی سبد مواد اولیه ی آدم ها. همینقدر اتفاقی. 

حالا من آدم شدم ولی اصلا آدم نیستم. بیست و دو سال دارم و از وقتی یادم می آید هر شب به این فکر کرده ام که جای من وسط ِ این آدم ها نیست. 

وسط این آدم های ِ خودخواهی که از بس خودشان را فقط دیده اند، فکر نکنم از وجود دیگر آدم ها خبر داشته باشند. یعنی خبر دارند ها ولی فکرش را هم نمی کنند که بقیه هم آدمند. از هم دیگر دارند به عنوان ابزاری استفاده می کنند برای رسیدن به خواسته ها و لذت های خویش، غافل از اینکه بابا! طرف حسابت آدم است، حواست هست که هر کاری با او بکنی داری روی زندگی اش تاثیر می گذاری؟ 

وسط آدم هایی هستم که به حال ِ ناخوش دنیا عادت کرده اند. به قتل ها، تجاوزها، اعدام ها، جنگ ها، خون ریختن و تروریست ها، سقوط هواپیماها، آتش سوزی ها و تصادف ها، به دزدی ها و اختلاس ها و کلاه سر هم گذاشتن ها و فرار کردن ها، به سرطان ها و به همه چیز و همه چیز و همه چیز عادت کرده اند و برایشان تکراری شده است شنیدن این جور خبرها .  یا از آن بدتر ، وسط آدم هایی که از مغزشان تا آخر دوره ی لیسانس برای جمع و تفریق و حساب و شب امتحان استفاده کرده اند و بعد آن را سلفون پیچ کردند برای توی قبر. آن هایی که دغدغه شان از زندگی فقط سلفی گرفتن و جدیدا مدل شدن برای عکاس های هنری و در نهایت به اشتراک گذاشتن عکس در صفحه هاشان است آن هم با کپشن ِ سنگینی که هیچ ربطی به عکس ندارد و می دانید؟ هر چه بی ربط تر فلسفی تر! 

وسط آدم هایی که بوی گندشان را دنیا برداشته و روز به روز این بوی متعفن بیشتر پخش می شود و حال ِ بقیه را بد می کند.

من اشتباهی ام. باید الان مرغ دریایی ای می بودم با بال هایی گشوده روی اقیانوسی بی انتها و آرام ...